تقیه یعنی در برخورد با  دشمنان آن‌گونه رفتار کند که جان و مال وآبروی خود و سایرمؤمنین را حفظ نماید، وآن در ضمن سه فصل بیان می‌شود:
فصل اول: در بیان آن‌ که چگونه تقیه، نصرت آن حضرت است.
فصل دوم: در بیان روایات وارده در فضیلت تقیه و نیز مذمت ترک آن.
فصل سوم: در اشارة اجمالی به موارد تقیه و کیفیت عمل به آن.
چگونه با تقیه امام زمان ـ علیه السلام ـ را یاری کنیم؟
چون بنابر آن‌چه در مطالب آینده معلوم خواهدشد، تقیه در موردی است که مؤمن به خاطر انجام کاری یا ترک کاری در معرض خطری باشد و آن خطر نسبت به آن حضرت، چه به وجود مبارک خود ایشان، یا به شیعیان و دوستان ایشان باشد، به سبب تقیه برطرف می‌شود. 
پس هرگاه مؤمن در موردی تقیه نمود، وجود مبارک امام ـ علیه السلام ـ را در دفع خطر و ضرر، هم نسبت به خود آن حضرت و هم به وابستگان و دوستان ایشان یاری کرده‌است. اما نسبت به خود ایشان، مانند آن که در موردی باشد که گفتار و کردار مؤمن ـ ولو در امر حق باشد ـ موجب مسخره کردن دشمنان یا بی‌ادبی‌آن‌ها به امر الهی و دین حق یا نسبت به حضرت رسول ـ صلی الله علیه و اله و سلم ـ و ائمة طاهرین ـ علیهم السلام ـ شود، و موجب اهانت به فرمایشات و اخبار و سست و ضعیف نمودن آن‌ها گردد. اما نسبت به دوستان؛ مانند موردی که ترک تقیه موجب خطر و ضرر نسبت به خود انسان یا مال یا آبروی او، و یا نسبت به سائر مؤمنین ـ در این امور ـ باشد، که با تقیه نصرت آن حضرت را در این امور نموده است.